*Aslında 25 ekimde bu köşede kaleme aldığım yazının devamı niteliğinde olan; kendime nottlarım ve yapmak isteyipte yapmadıklarımın itirafı şeklinde yeni bir yazıyla karşınızdayım.
*İnsan, en çok kendi potansiyeline borçlu kalır.” Belki de çoğumuz farkında olmadan bu borcu ötelemenin yollarını arıyoruz. Başkalarının işlerinde yıllar harcarken, o yılları kendi hayallerimize, kendi potansiyelimizi keşfetmeye ayırmayı düşünmüyoruz bile. Bir milyonerin dediği gibi, “İnsanlar kendi işlerini kurmak için 3 yıl harcayacak sabra sahip değiller ama başkaları için 40 yıl çalışacak kadar sabırlılar.” Acaba bu, içimizdeki cesaretsizlikten mi, yoksa toplumun bize öğrettiği ‘güvenli yolda kal’ alışkanlığından mı kaynaklanıyor?

Bir düşünün, başkaları için gösterdiğimiz sabrı ve özveriyi biraz da kendimize göstersek, neler başarabilirdik? Mesela her sabah aynı yola düşüp aynı iş yerinde başkalarının hedeflerine katkıda bulunuyoruz. Bu emek, bu azim ve sabır bize ait olsa, kendi potansiyelimizi inşa etsek nasıl olurdu? Yeni bir şey denemekten korkan ama başkalarının çizdiği sınırlar içinde yorulmadan çalışan bizler, biraz da kendimize ve hayallerimize inanmayı öğrenebilir miyiz?

Kendi hayalimizi kurmak, başkasının yolunda ilerlemekten daha riskli elbette. İlk adımda tüm zorlukların üstesinden gelmeyi beklememeliyiz; her büyük iş, küçük bir cesaretle başlar. Belki ilk adımda tökezleyeceğiz, belki başarısız olacağız ama o adımlar bizi daha güçlü, daha özgür kılacak. Kendi yolunu seçen biri sadece başarıya değil, özgürlüğe de ulaşır. Özgürce karar verme, kendi doğrularını arama ve hayallerine göre bir yaşam sürme hakkını kazanır.

Belki şimdi sormak gerek: Başkaları için yıllar harcamaya gönüllüyken, kendi potansiyelimize şans tanımaya değer mi? Bu soruya bugün cesurca bir cevap verip, hayal ettiğimiz o yolda ilk adımı atmayla başlayabiliriz.

Peki sen ! Kendine inanıp, kendi hayaline bir adım atmaya var mısın?

Muhabbetle…