Ağaca yaslanma çürür, demiş aklı yeten bir kişi ve ardından devam etmiş;
İnsana güvenme ölür..
Sonra da eklemiş;
Aç ellerini Rabbine.
Seni bir tek o görür..
Ne kadar doğru, ne kadar da lâtif ve hoş bir tespit..
Evet kıymetli dostlarım;
Biraz vefâ üzerine konuşalım mı?..
Çok konuştuk ama tekrarında yarar var diyelim ve yine konuşalım..
Çünkü memleketin hatta dünyanın vefâlı insanlara ihtiyacı var..
Sahi nedir vefâ?..
İyi gün dostu olmamaktır..
İyi gün dostuna da yaslanmamaktır.. 
Zor günde sırt dönmemektir..
Kapıları örtmemektir..
Karşındaki ağlarken gülmemektir..
Dere geçerken at değiştirmemektir..
Dostun acısına göğüs germektir..
Yaralıya merhem, susuza su olmaktır..
Ve hepsinden ötesi, karşındakini anlamaktır..
Herşeye anlayış katmaktır..
Sevgi sunmaktır..
Gönülden seslenmektir..
Bir diken için bir gülü harcamamaktır..
Velevki diken ele batsa bile, acıyı duymamaktır..
O dikene, o gülün hatırına,  katlanmaktır..
Velhasıl-ı kelâm;
Acılar bazen şifâ dağıtır.. 
Ve şifâyla vefâ, ikiz kardeş gibidir.. 
Vesselâm..