Sirkecii Tren Garı'ndan kalkan tren Münih'e doğru yol alırken sadece insanları değil onların yüreklerindeki kocaman umutları da beraberinde getiriyordu tam 60 yıl önce. Köyünden, kasabasından, sevdiklerinden, yavuklusundan, nişanlısından, eşinden ayrı kalsalarda umutları güç veriyordu bu zor ayrılıklara, hasretlere. Nerdeyse gurbetin 60.yılı yaklaşırken o ilk günlerdeki umutlara bugün ne oldu.Kimine mutluluk, kimine hayal kırıklıklara yaşatan bu 60 yılı iyi anlamak, iyi okumak  geleceğin 60 yılının umutlarını yeşertmek ve canlı tutmak adına çok  ama çok önemli.
Avrupa'ya ilk gelenlerin o tahta valizlerinde; kara tren Münih tren İstasyonuna ulaştığında birkaç eşya, siyah beyaz resim yüreklerinin yarısında umut diğer yarısında ise sıla hasreti vardı. Kimisi sazını almış yanına kederli akşamlarında biraz memleket havasını hissetmek için söyleyecekleri Türkülerle Anadoluya özlemilerini gidermek için. Yanlarında getirdikleri belki 10 parça esyaları yoktu. Geldiler Heim'lara yerleştiler, ilk işleri memlekete iki satır mektup yazmak oldu.
Neleri yoktu onların şöyle bir baktığımızda. İnternetleri yoktu, cep telefonları yoktu, memlekete hergün uçan uçakları yoktu, peynire, sucuğa, pastırmaya, turşuya hasret hemen başladı. Bugüne baktığımızda imkansız bunlar olmadan yaşayamam dediğimiz birçok şeyleri yoktu. Ama  umutları vardı neye hasretleri var ise ilerleyen günlerde hepsine ulaştılar, derneklerini kurdular, camilerini kurdular, peynirden sucuğa kadar herşeyi Avrupa'da fabrikalarda üretir hale geldiler. Ev sahibi oldular, çocuklarına iyi bir eğitim imkanı vermeye uğraştılar ve biçok şeyi başardılar. Ancak memleket ve vatan hasretleri hep içlerinde kaldı. Geldiler, yerleştiler, kazandılar ama dönemiyorlar. Onların umutlarıne büyük bir umutmuş ki buğün bizlerin buralarda yol haritamız oluyor,onların kurdukları dernekler camiler bize bıraktıkları en büyük miras. Bizler bu mirasın üzerine ne koyduk ne koyabileceğiz düşünmek lazım. Bundan dolayı umut lazım,hedef lazım onların bize bıraktıği birlik ve beraberlik ruhunu,mirasını devam ettirmek lazım. Bu gurbette birlik lazım, beraberlik lazım. Birinci nesillerin bize buralarda bıraktıkları bu ruhu gelecek nesillere aktarma gibi bir misyona sarılmak lazım.

Birinci nesil gurbette büyük bir dayanışma göstererek bugünkü temellerimizi hazırladı. Sosyal medyaları yoktu komşu ziyaretleri vardı.   Türkçe televizyonları yoktu kısa dalga Köln radyosu ile vatan hasretlerini giderirlerdi. Çocuklarına marka ayakkabı, tişört alma gibi alışkanlıkları yoktu, CD çalar, tablet yoktu, plakları vardı, memleket kokan Türkü kasetleri vardı. Video kasetlerinde Türk filmi izlemek bir devrim oldu. Yani daha bugüne göre sayacak o kadar yok olan şeyleri vardı ki. Ama Umutları hedefleri vardı. Bir çoğu da bu hedeflerine ulaştılar,ama ulaşamadıkları tek hedef var o da artık dönemiyorlar çünkü burada torunlar büyüyor birde onların hasretliklerini artık çekmek istemiyorlar.
Bazen gurbette umutlar tükeniyor gibi gözükse de, tek tükenmeyen birşey var,o bir aşk o yüce bir duygu burada kaybetmememiz gereken en önemli unsur; yüreklerdeki vatan aşkı, gurbette hiç tükenmeyecek hiç bitmeyecek olan Anavatanımıza aşkımız, sevgimiz biz bunu gurbette hiç unutmayacağız, unutturmayacağız.

Gurbette bugünkü imkanlarımızla senede birkaç kere memlekete gidiyoruz, tatile çıkıyoruz ancak Türk toplumu olarak çok dikkat etmemiz gereken, kaybetmememiz gereken en önemlisi Anadilimiz yani Türkçemiz. Türkçemizi gelecek nesillere aktaramazsak işte o zaman çok şeyleri kaybederiz, yerine konamayacak kadar, çarşıdan pazardan alamayacağımız Türkçemize sahip çıkalım.

Kısaca bugün gurbette mutlu muyuz? Umutlarımıza çokmu yakınız yoksa, umutlar tükeniyor mu?

Mübarek Ramazan Ayının Tüm Türk ve İslam alemine,Hayırlara vesile olmasını diliyorum

Sevgili babalarımızın Babalar Günü kutlu olsun
Çocuklarımızı Türk kültür derslerine gönderelim,geleceğimize yatırım yapalım.

TEMA VAKFINA ÜYE OL, DESTEK OL,TÜRKİYE ÇÖL OLMASIN
Üzerinize vazife olmayan işlere karışın : BİR AĞAÇLA KARDEŞ OLUN
Sağlıcakla kalın.  [email protected]