Ağaca yaslanma çürür, demiş aklı yeten bir kişi ve ardından devam etmiş: "İnsana güvenme ölür!" Ne kadar doğru, ne kadar lâtif ve ne kadar hoş bir tespit. Çünkü hayat bize göstermiştir ki, gerçek güven ve sadakat yalnızca Yaradan’a aittir. O yüzden aç ellerini Rabbine. Seni bir tek o görür!

Evet kıymetli dostlar, bu sefer biraz vefâ üzerine konuşalım. Gerçi geçmiş zamanlarda da çok konuştuk, ama tekrarında yarar var diyelim ve yine konuşalım. Çünkü memleketimizin hatta dünyanın vefâlı insanlara ihtiyacı var. Vefâ, her geçen gün kaybolmaya yüz tutmuş değerlerimizden biri. Öyleyse nedir bu vefâ?

Vefâ, iyi gün dostu olmamaktır; zor günde sırt dönmemektir. Kapıları örtmemek, karşıdaki ağlarken gülmemektir. Dere geçerken at değiştirmemek, duran arabadan inip yürüyen arabaya binmeyi alışkanlık haline getirmemektir. Vefâ, dostun derdiyle dertlenmek, Allah'ın bedava selâmını kullardan esirgememektir. Yaralıya merhem, susuza su olmaktır. Vefâ, karşıdakini anlamaktır; anlayış katmak, sevgi sunmaktır. Gönülden seslenmektir. Diken yüzünden gülü harcamamak, diken batsa bile acıyı duymamaktır. O dikene, o gülün hatırına katlanmaktır.

Velhâsıl-ı kelâm; acılar bazen şifâ dağıtır ve şifâyla vefâ, ikiz kardeş gibidir. Çünkü gerçek dostluk ve sadakat, sadece iyi günlerde değil, kötü günlerde de yanımızda olanlarla anlam kazanır. Bu yüzden, vefânın değerini bilmek ve onu yaşatmak hepimizin görevi olmalıdır.