Facebook dokuz sene önce yaptığımız bir paylaşımı hatırlatmış..
O zamanki hissiyâtımız neyse, bugün de ayni düşüncedeyiz..
Güne göre, konjonktüre göre, kişiye göre, kısacası esen yele göre yön değiştirenlerden hiç olmadık, öyle de ömrümüzü geçiriyoruz..
Bakalım o gün neler yazmışız;

Hayat gerçekten bir maraton..
Bir büyük Allah dostunun tabiriyle, mâzinin derelerinden başlayıp istikbalin yaylalarına doğru uzanan uzun bir koşu..
Bu koşuda sadece duraklar, istasyonlar değişir, yolculuk ise devam eder..
Tâ ki, menzil-i maksud‘a ulaşıncaya kadar.. O da nasip olursa tabi..
Bu koşuda acı var, tat var.. Sevinç var, üzüntü var.. Yar var, ağyar var.. Engel, diken, her şey var.. Bazen de gülistan var..
Ancak kişi bu koşu esnasında mümkün mertebe yalpa yapmamanın gayretinde olmalı..
Bir başka ifadeyle; vakâriyet eksenli dik duruşu sürdürmeli..
Kula kulluk etmemeli..
Lisânı münasipten vazgeçmemeli..
Nezaketi elden bırakmamalı.. Yaradılanı Yaradan’dan ötürü sevmeli.. Kimseye haset etmemeli.. Dünya malı için kâlp kırmamalı.. Maliyeti sıfır olan tebessümü insanlarla her daim paylaşmalı..
Hâsılı kelâm;
Mevlâ Tealâ’nın rızasını kazanmayı her işten üstün tutmalı..
Olay budur..
Gerisi lâf-ü güzaftır.

Vesselâm..