19. yüzyılın başında Konfederasyon hâlâ Fransa'ya bağlı bir devletti. Napolyon'un imparatorluğunun 1815'te çöküşünden sonra, “Federal Antlaşma” büyük ölçüde bağımsız olan İsviçre kantonlarını bir şekilde bir arada tuttu.
Bu gevşek eyaletler konfederasyonu siyasi ve dini açıdan bölünmüştü; Ekonomik açıdan farklı para birimleri, ağırlık birimleri ve gümrük vergileri bir arada yaşamayı zorlaştırıyordu. Protestan-liberal ve Katolik-muhafazakar kantonlar arasındaki gerilimler, 1847'de Sonderbund Savaşı adlı bir iç savaşla doruğa ulaştı. “Sonderbund”da Katolik-muhafazakar kantonlar diğerlerine karşı bir araya geldi.
İç savaş yalnızca bir aydan az sürdü; Askeri açıdan çok daha üstün olan Protestan-liberal kamp kazandı. Şubat 1848'de kantonların her biri, federal anayasa taslağını hazırlayacak olan komisyona bir temsilci gönderdi . 51 gün sonra anlaşmaya varıldı.
Bugüne kadar Bern'deki parlamento, üyeleri tüm nüfusu temsil eden Ulusal Konsey ve kantonların çıkarlarını temsil eden Eyaletler Konseyi'nden oluşuyor. İki meclis eşit haklara sahip. Kanunlar ancak her iki tarafta da çoğunluk varsa geçerli olur.
Aynı zamanda, Federal Konsey olarak adlandırılan eyalet hükümetine nispeten az yetki verildi. Eşit haklara sahip yedi Federal Meclis Üyesi, İsviçre'nin bir nevi operasyonel yönetimini oluşturuyor. İsviçre'de anayasa mahkemesi bulunmuyor. Anayasa kadınlara seçme ve seçilme hakkı vermiyordu. Konfederasyonun bu ayrımcılığı sona erdirmesi 1971 yılına kadar sürdü. Kadın haklarına gelince, demokratik bir öncü olarak takdir edilen İsviçre'nin o kadar da liberal olmadığı ortaya çıktı.
Alıntı: Halit Çelikbudak