Peyniri, çikolatası, Alp dağları ve bu dağlarda çıplak ayakları ile koşuşturan Heidi’si ile meşhur,özgür ve zengin İsviçre 18. yüzyılın sonundan 1960’lı yılların başına kadar çocuk emeği sömürüsünün örneğine az rastlanan bir biçiminin uygulama alanı oldu;Avrupa’nın ortasında çocuklar, özel pazarlarda köle ticaretini aratmayacak bir biçimde satılmaktaydı. Batı’nın çok sayıdaki insani defosundan sadece bir tanesi olan bu uygulama ,sözde doğrudan demokrasinin olduğu, insan hak ve hürriyetlerinin korunduğu İsviçre gibi bir ülkenin çok yakın tarihinde, bunun bir tür kölelik sistemi olduğu ancak 1974 yılında idrak edilince yasayla kaldırılmıştır.

1800’lü yıllarda tarım henüz makineleşmemiş ve tamamen insan emeği ile yapılabiliyorken,İsviçre’de çiftliklerin ucuz işgücü ihtiyacını karşılamak için devlet ve kilise farklı bir yöntem geliştirdi ; Verdingkinder;yani sözleşmeli çocuk işçiler. Okul ve eğitim pek çoğu için hayaldi.İçlerinde kücücük bir çocukken tecavüze uğramış olanlar,hasta olduğunda doktora götürülmediği için ölenler olmuştu.Böylece, ahırlarda hayvanlarla birlikte yaşayan, çoğu kez bir çuvaldan ibaret elbiseleri içinde,yalınayak ve hemen her zaman aç olan bu çocuklar, toplumsal hayatın olağan, sıradan bir parçası olarak kabul gördü.Çünkü onlar,devlet politikasıyla, bu toplumun gözünde suç işleyen, boşanan, fakir ailelerinden kurtarılıp, özgürlüğe ulaştırılan çocuklardı…

Birinci Dünya Savaşı sırasında Bern kantonundaki çocukların yaklaşık yüzde 10’unun bu statüde olduğunu belirtiyor. 1930 yılında tüm tarım işçilerinin %20 si 15 yaşın altındaki çocuk köle işçilerdi.

1827-1901 yılları arasında yaşamış olan İsviçreli yazar Johanna Spyri’nin yazmış olduğu bugün bile en çok okunan çocuk kitapları arasında yer alan ve filmleri-çizgi dizileri çekilen Heidi isimli romanında verdingkinder uygulamasına dikkat çektiği belirtilmektedir.Bazıları karda-kışta çıplak ayakları ile Alp dağlarında koşuşturan Heidi’nin de aslında bir verdingkinder olduğunu iddia etmektedir.